Een veld vol padvinders, bij elkaar wel een paar honderd kinderen. Ze worden het decor bij een gesprek met de 83-jarige Nasrun Yacub. Hij staat ons op te wachten bij dit veld omdat zijn kleinzoon meedoet met deze buitenschoolse activiteit – het is woensdagmiddag. Het plan was Nasrun thuis te interviewen, maar deze plek is een stuk levendiger.
Nasrun was nog maar een peuter tijdens de Japanse bezetting, maar dat er geen rijst meer was en de familie leefde van cassave en mais, dat weet hij nog wel. Verder zijn er de verhalen van zijn vader die gedwongen werd te werken voor de Japanners. En de woede die er was toen de Nederlanders in hun dorp terugkwamen, eind 1948 bij de tweede grote militaire actie.
De jongens en meisjes van de padvinderij hebben de leeftijd van Nasrun tijdens de oorlog. Als ze zich in groepen opstellen op het grote veld, vragen de leiders of de kinderen klaar staan. Ik hoor ze ‘siap!’ roepen. En moet onwillekeurig denken aan de chaos van de oorlogstijd, aan gepunte bamboestokken, aan militairisme en de gewelddadige strijd voor de vrijheid. Soms zie ik teveel geschiedenis in het heden.
