Eindelijk kan ik hem gebruiken: de bijzondere foto met Sjahrir, Soekarno en Hatta samen op een bankje; drie voormannen van de Indonesische revolutie. Ik heb de foto al een tijd op mijn computer staan en deze ochtend loop ik er recht tegenaan, in de hal van het huis van de dochter van Sutan Sjahrir.
Siti Rabyah Parvati Sjahrir ('iedereen noemt me Upik') was nog maar 6 jaar toen haar vader overleed. Ze koestert haar schaarse herinneringen. Boven alles wil ze zijn idealen hoog te houden, zijn humanisme. Dat doet ze door al decennia lang onderwijs te geven aan jonge kinderen. En ze doet het met verve in het gesprek dat Hans met haar voert.
Er zit een hoop tragiek in het levensverhaal van Sjahrir, de eerste premier van de Republik Indonesia. Upik benadrukt dat haar vader geen bitterheid op zijn kinderen wilde overbrengen. Ze vertelt over zijn dood in Zürich en het overbrengen van de kist naar Indonesië. Op Schiphol is er een tussenstop en houdt oud-premier Willem Schermerhorn een toespraak. Een laatste eerbetoon van een vijand die vriend werd. Mooi.
Algemeen Handelsblad 18 april 1966
ik blijf je blogs met grote interesse volgen
Geweldig al die herinneringen.
Groet .indie veteraan 5-6- R.I.
Gerda, wat bijzonder om dit te lezen. Ik was zelf in Batavia in 1945 en weer 1948. Ik kijk uit naar jullie verdere ervaringen. Dank